Napawanie to jedna z mniej popularnych metod spawalniczych. Nie oznacza to jednak, że nie jest przydatna. Poprzez napawanie możliwe jest usunięcie ubytków powstałych w materiale i tym samym wzmocnienie całej konstrukcji. Jak wygląda ten proces?







Napawanie – co to jest?

Za prekursora techniki, jaką jest napawanie, uznaje się Nikołaja D. Bernardosa. Pod koniec XIX wieku opracował publikację, w której przedstawił zarys tej technologii. Po raz pierwszy w praktyce wykorzystał ją inżynier fabryki broni w Permie, Nikołaj Sławianow. Od tamtego momentu technika napawania poddawana była kolejnym ulepszeniom, choć główny zamysł nie uległ zmianie. Proces ten to inaczej nakładanie dodatkowego materiału na roztopione podłoże. W ten sposób powstaje napoina, jej grubość to najczęściej 0,05-100 mm. Wspomnianym materiałem dodatkowym może być drut, pręt lub proszek.
Napawanie wykorzystuje się m.in. w celach regeneracyjnych. Dzięki tej technice dokonuje się naprawy uszkodzonych elementów i unika ich wyrzucenia, co wiąże się ze sporymi oszczędnościami. Metodę napawania stosuje się choćby podczas renowacji torów kolejowych.


Technika napawania – rodzaje

Jest kilka podstawowych technik napawania, a jedna z najczęściej wykorzystywanych to napawanie łukowe elektrodami otulonymi. Na jej popularność wpływa możliwość stosowania różnych elektrod, a także niski koszt. To metoda ręczna znajdująca zastosowanie przy regeneracji i drobnych pracach. Grubość powłoki w jednym przejściu to 1-5 mm, a udział podłoża w spoinie osiąga 10-40%.
Pozostałe popularne rodzaje napawania:

Gazowe – na powierzchnię przedmiotu nakłada się warstwę stopionego metalu. Proces ten odbywa się z wykorzystaniem gazowego płomienia, a najczęściej stosowany gaz to acetylen. Inne, takie jak np. propan-butan, nie cieszą się popularnością z uwagi na niską temperaturę płomienia. Otrzymywana w wyniku gazowego napawania napoina jest cienka (grubość powłok to 0,02-3,5 mm), ale jednocześnie gładka i równa. Żeby ją uzyskać, używa się stalowych rurek wypełnionych węglikami wolframu. W tym procesie możliwe jest nanoszenie dodatkowych powłok na różne metale i ich stopy, m.in. na stal.

Łukowe elektrodą nietopliwą – polega na wprowadzeniu dodatkowego materiału w obszar łuku elektrycznego, który jarzy się między napawanym przedmiotem a wolframową elektrodą. Odbywa się to w osłonie gazu obojętnego, czyli helu, argonu bądź ich mieszanki. W jednym przejściu układa się warstwę, której grubość wynosi 1,5-5 mm. To metoda znajdująca zastosowanie przede wszystkim podczas naprawy wad odlewów i części maszyn. Sprawdza się przy różnych materiałach: aluminium, żeliwie, stali oraz stopach miedzi.

Plazmowe – materiał dodatkowy, zwykle proszek, jest stapiany z lekko nadtopionym podłożem, odbywa się to w łuku plazmowym mającym bardzo wysoką temperaturę (nawet 24 000 st. C). Udział materiału podłoża w napoinie jest minimalny. Grubość warstwy w jednym przejściu to 2,5-6 mm. Tometoda odpowiednia do takich materiałów jak: chrom, żelazo, miedź czy stal niestopowa. Warto podkreślić, że jest to też jedna z najbardziej nowoczesnych technik napawania.

Łukiem krytym - materiał dodatkowy topi się razem z podłożem pod warstwą ochronną topnika, w jarzącym się łuku elektrycznym. Elektrodą jest tu proszkowy lub pełny drut, czasami zastępuje się go proszkową, pełną bądź spiekaną taśmą. Napoina jest gładka i równa. To metoda szeroko stosowana w przemyśle.
Napawanie – kiedy warto się na nie zdecydować?

Napawanie można z powodzeniem wykorzystać do naprawy przedmiotów wykonanych z metalu. Metoda ta pozwala na usunięcie niewielkich zniszczeń i przywrócenie elementów do takiego stanu, aby ponownie nadawały się do użytku. Za sprawą napawania możliwe jest też zabezpieczenie metalu przed korozją czy szokiem termicznym.

Żródło: https://allweld.pl/technika-napawania

Dodaj komentarz


Kod antyspamowy
Odśwież